- Το πατροπαράδοτο έθιμο του Καρναβαλιού που αναβίωσε τα τελευταία χρόνια και γίνεται κάθε χρόνο την Κυριακή της Αποκριάς ( Τυρινής) στα Τριανταίικα (Αγρίνιο) , ήρθε από τον Τριπόταμο (Τατάρνα) της Ευρυτανίας , όπου βεβαίως και εκεί συνεχίζεται μέχρι σήμερα . Το έφεραν μαζί τους οι κάτοικοί του όταν αναγκάστηκαν οι περισσότεροι, λόγω της κατασκευής του φράγματος των Κρεμαστών και της αφάνισης των περιουσιών τους από τη λίμνη(1965) , να αφήσουν τις πατρογονικές τους εστίες και να αναζητήσουν την τύχη τους στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου και αλλού.
Η αρχή του χάνεται στα βάθη των αιώνων μιας και στην Τατάρνα , στο Παλιόκαστρο, βρίσκονται κατά πολλούς μελετητές της Ιστορίας τα ερείπια της Έφυρας πρωτεύουσας των Αγραίων, σπουδαίου Αιτωλικού φύλου που οίκησαν το Αγρίνιον και του δώσανε το όνομά τους.
Στο δρώμενο -αναπαράσταση γάμου-, είναι σαφή τα κατάλοιπα της Διονυσιακής λατρείας όπως προκύπτει τόσο από την ενδυματολογική προσέγγιση-κυρίως του Αράπη -όσο και από τα αναπαριστώμενα, συνηθισμένα και σε διάφορα άλλα μέρη της χώρας μας, της Μακεδονίας κυρίως. Παλαιότερα υπήρχε και στιχομυθία – διάλογος, που στις μέρες μας, δυστυχώς ,έχει ξεχαστεί και χαθεί. Απέμεινε μόνον η κίνηση και η δράση. Αρχικός σκοπός του δρώμενου η μαγική υποβοήθηση της ανοιξιάτικης γης να βλαστήσει με βοήθεια μουσικής και χορών, πηδημάτων και ποικίλων μεταμφιέσεων ώστε να εξευμενισθούν τα βλαπτικά πνεύματα.
Κύρια πρόσωπα υποκριτές – αυστηρώς και μόνον άνδρες και για τους γυναικείους ρόλους, όπως και στο αρχαιοελληνικό θέατρο στο οποίο και οι μάσκες προσωπεία παραπέμπουν – είναι ο Αράπης , φόβος και τρόμος όλων, με την θεόρατη χατζάρα του, την μεγαλοπρεπή από γουρουνοτόμαρο φτιαγμένη μάσκα του , και τα ασήκωτα κυπροκούδουνα που ‘ χει ζωσμένα στην μέση του, η Βάβω με έναν τορβά γεμάτο με (αληθινή) στάχτη κρεμασμένο στον καμπουριασμένο ώμο της – αλοίμονο στους ατακτούντες και σε όσους επιχειρούσαν να κλέψουν την νύφη- , κι ο γαμπρός ,η νύφη, ο παπάς , οι συμπεθέρες . Αργότερα φαίνεται να προστέθηκαν κι άλλα πρόσωπα : Αρκούδα με τον αρκουδιάρη, χωροφύλακες, γιατρός,
Την Κυριακή της Αποκριάς ο θίασος, μαζί με ντόπιους λαϊκούς οργανοπαίχτες, περίμεναν έξω από την εκκλησία να γίνει η απόλυση. Στη συνέχεια, μετά τα πρώτα πειράγματα, μετέβαιναν όλοι μαζί μασκαράδες και το σύνολο των χωριανών, στο προαύλιο του παρακείμενου Σχολείου όπου εξελισσόταν το δρώμενο της τέλεσης του γάμου με διάφορα αστεία περιστατικά . Ακολουθούσε χορός – που τον άρχιζε πάντα ο ιερέας της ενορίας – και διασκέδαση για όλους.
Στη συνέχεια οι μασκοφορεμένοι ,συνοδευόμενοι πάντα από τους οργανοπαίκτες, περνούσαν από όλα – ανεξαιρέτως- τα σπίτια του χωριού «για το καλό», όπου τους προσφέρονταν ποτά και γλυκίσματα και ένα ευτελές χρηματικό ποσό, αν υπήρχε. Η νοικοκυρά μάλιστα ,προσχηματικά , αρνούνταν να τους κεράσει. Τότε ο φοβερός Αράπης πήγαινε στο τζάκι και προσπαθούσε με την μεγάλη χατζάρα που κρατούσε να ανασηκώσει και να καταστρέψει τις πλάκες της γωνιάς. Ο φόβος της καταστροφής και της βεβήλωσης «ιερών και οσίων» , έκαμπτε τις αντιρρήσεις της «έντρομης» πλέον οικοδέσποινας .Κα το περιστατικό αυτό φαίνεται να έχει την καταγωγή του από την αρχαία Ελλάδα, όπου ο χώρος της εστίας (θεά Εστία) λατρευόταν ως ιερός.
Κώστας Χαραμής
Δάσκαλος.