Mερικές λέξεις που λέγονται γράφουν ιστορία, ειδικά αν εκστωμούνται από χείλη ηγετών. Μάλιστα τείνουν να γίνουν της μόδας λέξεις σε «-ισμός» και άρχισε να κυριαρχεί σιγά-σιγά και στην τοπική μας κοινωνία καθώς και στον πολιτικό διάλογο.
Ο «μιζεραμπιλισμός» !
Όλη αυτή η συζήτηση σε τοπικό επίπεδο ανέκυψε μετά την φράση του Κώστα Πιστιόλα στο δημοτικό συμβούλιο ότι τα παιδιά μας δεν μένουν στο Αγρίνιο και φεύγουν με το Δήμαρχο να του επιστρέψει τα βέλη κατηγορώντας τον για μιζεραμπιλισμό.
Και έτσι ξεκίνησε μια κόντρα χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο, λανθασμένης κατεύθυνσης αλλά και ερμηνείας. Βέβαια αν θέλετε την ευθύνη την έχουν και οι δύο πολιτικοί άνδρες. Ο μέν Κώστας Πιστιόλας γιατί τα παιδιά μας δεν φεύγουν από το Αγρίνιο απλά αλλά για συγκεκριμένους λόγους και αν είχε την δυνατότητα να το εξηγήσει τότε σίγουρα η φράση μιζεραμπιλισμός δεν θα εμπλεκόταν στην συζήτηση, που κατά την γνώμη μας παρερμηνεύτηκε αν θέλετε.
Γιατί εκατέρωθεν για να αναπτύξεις ορθό πολιτικό λόγο χρειάζεται να μάθουμε όλες τις πτυχές της Ιστορίας μας χωρίς ωραιοποιήσεις και κυρίως χωρίς αποκρύψεις των ιστορικών γεγονότων που καθόλου δεν μας τιμούν, όπως εκείνα που αναδεικνύουν τα ελαττώματα της φυλής μας!
Αυτές οι ωραιοποιήσεις και οι εντυπωσιασμοί μας εμποδίζουν να κατακτήσουμε την Αυτογνωσία. Χωρίς Αυτογνωσία, τοπική και εθνική ακόμη καλύτερα δεν μπορούμε να διορθώσουμε την πορεία, ούτε να αποφύγουμε τα ίδια λάθη που συνεχώς επαναλαμβάνουμε.
Νομίζουμε ότι το ερώτημα θα έπρεπε να διατυπωθεί λίγο διαφορετικά και πιο επεξηγηματικά. Γιατί τα παιδιά μας δεν φεύγουν μόνιμα. Φεύγουν και ξανάρχονται με εμπειρίες γνώσεις για να προσφέρουν στο τόπο τους. Αλλά οι πόρτες είναι κλειστές και τις δουλειές τις καταλαμβάνουν όχι οι έχοντες τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αλλά οι έχοντες τα “ειδικά προσόντα” και οι καιροσκόποi . Η μοίρα του Μιλτιάδη είναι ένα παράδειγμα ελληνικής αχαριστίας. Ο στρατηγός που πέρασε στην Ιστορία για τη νίκη του απέναντι στους Πέρσες στη Μάχη του Μαραθώναο ήρωας που έσωσε την Αθήνα, είχε άδοξο τέλος. Ο Μιλτιάδης μετά τη νίκη του επέστρεψε στην Αθήνα μετά δόξης, όμως τον επόμενο χρόνο μετά από μια αποτυχημένη εκστρατεία κατά της Πάρου και αφού τραυματίστηκε από βέλος στον μηρό, επέστρεψε στην Αθήνα όπου κατηγορήθηκε για προδοσία.
Οι νέοι μας λοιπόν ναι μεν δεν κατηγορούνται για προδοσία όταν επιστρέφουν, πως θα μπορούσε άλλωστε, αλλά οδηγούνται σε απογοήτευση και ο μιζεραμπιλισμός ταιριάζει γάντι σε αυτούς που τα οδήγησαν ως εκεί. Στον μηδενισμό οτιδήποτε θετικού, στην ακύρωση κάθε επιτυχίας στην προσπάθεια εξαφάνισης κάθε αισιόδοξου μηνύματος.
Η “εγκατάλειψη” από τους ανάλγητους ηγέτες τους είναι ο τίτλος τιμής τους. Με αυτόν τον τίτλο τιμής, με εφόδιο τα πτυχία και τις εμπειρίες τους ξενιτεύονται και καθόλου ατυχής η φράση ” Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ!”
Άρα δεν χρειάζονται φράσεις τύπου μιζεραμπιλισμού για να εντυπωσιάσουμε σε έναν τέτοιο μάλιστα ζήτημα, αλλά μια έντιμη αποτίμηση το πως αντιμετωπίζουμε τα νεολαία που επιστέφει και θέλει να επενδύσει και να εργαστεί στον τόπο της.
